Fergus McNeill speelt met conventies in Oogcontact

In zijn thrillerdebuut Oogcontact speelt Fergus McNeill met de conventies. Op het eerste gezicht lijkt Oogcontact een standaardthriller te zijn over een seriemoordenaar en de politie-inspecteur die hem op de hielen zit. De seriemoordenaar, Robert Naysmith kiest zijn slachtoffers door middel van een wreed spel. Degene die op een bepaald moment oogcontact maakt, is zijn volgende slachtoffer. Graham Harland, de politie-inspecteur die belast is het met onderzoek, gaat gebukt onder het verlies van zijn vrouw.  Na verloop van tijd is er volgens de ambitieuze en altijd op de kosten lettende, politiechef niet genoeg resultaat geboekt.  Het onderzoek moet worden overgedragen aan collega’s in een ander district, omdat Naysmith daar zijn meest recente moord heeft gepleegd. Harland gaat desondanks door met zijn onderzoek, vastbesloten de moordenaar te vinden.
Tot zover niets nieuws onder de zon. Tot na de tweede moord, dan valt het op dat McNeill de daadwerkelijke daad niet heeft beschreven,  maar deze enkel heeft genoemd in het latere politieonderzoek. Hij heeft wel uitgebreid Naysmith’s  voorbereidingen door en diens gevoelens in beeld gebracht. De uitvoering van de moord doet er dan niet meer toe.  En dat is tamelijk ongebruikelijk voor een thriller.
Oogcontact lezen vanuit het perspectief van Naysmith is een gruwelijke ervaring. Hij lijkt bedrieglijk normaal tot hij met veel plezier vertelt over zijn zelfverzonnen spel. 
De ontknoping is zo bijzonder en tegelijkertijd zo goed en gruwelijk spannend is dat het boek je tot na het dichtslaan in zijn greep houdt.
Oogcontact is een veelbelovend droomdebuut, origineel en onconventioneel.